به گزارش خانه ملت؛ متن یادداشت فاطمه محمدبیگی؛ نماینده مردم قزوین و عضو فراکسیون محور مقاومت مجلس شورای اسلامی به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم 

غمنامه غزه در ایام اربعین حسینی، داغ عاشورا و اربعین را برایم صدچندان کرده است. به هر زیارتگاهی که می‌روم، اشک‌هایم بی‌تابانه برای غزه جاری می‌شود و در هر دیدار با مسئولان، چه در ایران و چه در عرصه بین‌الملل، فریادهای بی‌صدای اهالی غزه از نایم بلند می‌گردد: «بشنو از نی چون حکایت می‌کند / از جدایی‌ها شکایت می‌کند.

این روزها، هر شب و روز، تصاویری خونین از خبرنگاران آسمانی‌شده را می‌بینم که نه از مهلک‌ترین سلاح‌های جهان، بلکه از گرسنگی و قحطی جان می‌سپارند. اکنون درمی‌یابم که چگونه زن و مرد در فلسطین مظلومانه ایستاده‌اند و در راه آرمان‌هایشان حتی جان تقدیم می‌کنند. آیا زمان بیداری وجدان بشریت، به‌ویژه خروش امت اسلام، فرا نرسیده است؟!

روبروی گنبد زیبای حضرت ابوالفضل العباس (ع)، سرم را از شرمساری پایین گرفته‌ام؛ آقا جان؛ گرچه شما نیستید که آب و غذا به خیمه‌های خشک و سوزان زنان و کودکان غزه برسانید، اما ما هستیم؛ دست‌وپا می‌زنیم. پویش جمع‌آوری کمک به مردم غزه راه می‌اندازیم، کمک‌های مالی گردآوری می‌کنیم، گفتگو می‌کنیم، نامه‌های حقوق بشری می‌نویسیم و بارها به مجامع بین‌المللی نسبت به سکوتشان اعتراض کرده‌ایم. سفر به کشورهای مسلمان برای دیپلماسی پارلمانی و مقابله جدی با رژیم کودک‌کش صهیونیستی نیز در حال پیگیری است. در راهپیمایی‌های «جمعه‌های خشم»، در ایران و سراسر جهان، شاهد حضور میلیونی ملت‌ها و شهروندان ایرانی و دیگر کشورها از هر دین و قوم و زبان و نژاد هستیم. اما با این همه، غزه همچنان در بند دژخیمان شیاطین است و موضوع حل‌نشده باقی مانده!

مردم غزه در بزرگترین زندان روباز جهان، منزل به منزل، گرسنه‌تر و تشنه‌تر از پیش، به اجبار و با گام‌هایی کم‌فروغ از سرزمین پدری خود کوچ داده می‌شوند و به ازای هر لحظه که می‌گذرد، نفس نوزادان و کودکان مبتلا به سوءتغذیه شدید است که از نایشان بریده می‌شود و آه مادران داغدیده غزه، در هوای تفتان مرداد ماه فلسطین، دیگر به آسمان نمی‌رسد و در افق خونین ساحل غزه، در دریا گم می‌شود.

تاریخ و روایت این ایستادگی را جز قلم خونین خبرنگاران و راویان حقیقت‌دوست، تاب روایت نیست. حتی دوربین‌ها نیز از انتشار این تصاویر زجر می‌کشند. نمی‌دانم تا کی این زمین توان حمل این کاروان سوگوار را دارد و چرا اهل کفر و ظلم را در خود نمی‌بلعد و سرنگون نمی‌کند؟!

سنت الهی این است که ابنای بشر به بیداری و رشد برسند و اهل حق بر اهل ظلم قیام کنند و انتقام مظلومان عالم را از ستمگران بازگیرند. اکنون زمان قیام و خروش مسلمانان عالم و وجدان‌های بیدار بشریت است؛ بر ضد دنائت و هژمونی یزیدیان عالم و صهیونیست‌های سفاک. همه ما باید به پا خیزیم!

ای جهانیان! از جوار حرم ملکوتی حضرت ثارالله و قمربنی‌هاشم، از دیار نینوا، فریاد «هیهات من الذله» را سر می‌دهم. «یا اهل العالم! هل من ناصر ینصرنی؟!»

۲۲ مرداد ۱۴۰۴، مصادف با ۱۹ صفر ۱۴۴۷ – شارع العلقمی، کربلای معلّی./

پایان پیام